,,اگر تو 

چاهی در خانهٔ خودت داشته باشی 

و من نیز چاه دیگری در خانه خودم.

بدیهی است که این دو چاه

جدا از یکدیگر به نظر می‌رسند.

اما

این چاه‌ها

ذخیرهٔ آب خود را

از یک جریان زیرزمینی

دریافت می‌کنند؛

و

این جریان زیرزمینی، 

در مسیر گردش خود،

با اقیانوسی دوردست مرتبط است.

اگر

مسیر جریانی که

آب چاه خانه‌ات را تأمین می‌کند

دنبال کنی،

نه تنها

به چاه من می‌رسی

بلکه با سایر چاه‌های موجود نیز

مواجه می‌شوی، 

و

در نهایت

به آن اقیانوس عظیم

خواهی رسید.

آغاز سفر

به صورت فردی است، اما 

هنگامی که سفر به پایان می‌رسد

فردیت نیز پایان می‌یابد.

آن گاه تنها چیزِ موجود،

تمامیّت است،

كلّ است،

مطلق است، 

یکی است،

یا هر چه که آن را می‌نامید.

لذا 

در نقطهٔ آغاز سفر

تو جدا هستی و

من هم جدا هستم، اما در مقصد،

در نقطه غایی،

نه تو هستی و نه من,,