آیه۱۱۵) «وَاصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ»
——————————-?————————-

آیه۱۱۵)و شكيبا باش كه خدا پاداش نيكوكاران را ضايع نمى‌گرداند.

————————————————————–
تفسیر آیه۱۱۵) به دنبال برنامه انسان ساز نماز، و بیان تأثیرى که حسنات در زدودن سیئات دارد، در آیه بعد فرمان به صبر مى دهد، و مى گوید: شکیبا باش که خدا اجر نیکوکاران را ضایع نمى کند (وَ اصْبِرْ فَإِنَّ اللّهَ لایُضیعُ أَجْرَ الْمُحْسِنینَ).
گر چه، بعضى از مفسران خواسته اند معنى صبر را در اینجا محدود به مورد نماز، و یا اذیت و آزارهاى دشمنان در برابر پیامبر(صلى الله علیه وآله) کنند.
ولى روشن است، هیچ گونه دلیلى بر محدود ساختن معنى صبر، در آیه مورد بحث نداریم، بلکه یک مفهوم کلى و جامع را در بر دارد، که هر گونه شکیبائى در برابر مشکلات، مخالفت ها، آزارها، هیجان ها، طغیان ها و مصائب گوناگون را شامل مى شود، و ایستادگى در برابر تمام این حوادث در مفهوم جامع صبر مندرج است.
✨صبر یک اصل کلى و اساس اسلامى است، که در مواردى از قرآن همراه با نماز ذکر شده است، شاید به این دلیل که، نماز در انسان حرکت مى آفریند، و دستور صبر، مقاومت ایجاب مى کند، و این دو یعنى حرکت و مقاومت هنگامى که دست به دست هم دهند، عامل اصلى هر گونه پیروزى خواهند شد.
اصولاً، هیچ گونه نیکى بدون ایستادگى و صبر ممکن نیست، چون به پایان رساندن کارهاى نیک حتماً استقامت لازم دارد، و به همین جهت در آیه فوق، به دنبال امر به صبر مى فرماید: خداوند پاداش نیکوکاران را ضایع نمى کند، یعنى نیکوکارى بدون صبر و ایستادگى میسّر نیست.
ذکر این نکته نیز لازم است که، مردم در برابر حوادث ناگوار به چند گروه تقسیم مى شوند:
*۱ ـ گروهى، فوراً دست و پاى خود را گم مى کنند، و به گفته قرآن بنا بر جزع و فزع مى گذارند إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً .
*۲ ـ گروه دیگرى، دست و پاى خود را گم نمى کنند، و با تحمل و بردبارى در برابر حادثه مى ایستند.
*۳ ـ گروه سومى هستند که، علاوه بر تحمل و بردبارى، شکرگزارى هم دارند.

*۴ ـ گروه چهارمى هستند که، در برابر این گونه حوادث، عاشقانه به تلاش و کوشش بر مى خیزند، و براى خنثى کردن اثرات منفى حادثه، طرح ریزى مى کنند، جهاد و پیکار خستگى ناپذیر به خرج مى دهند، و تا مشکل را از پیش پا بر ندارند آرام نمى گیرند.
خداوند به چنین صابرانى وعده پیروزى داده إِنْ یَکُنْ مِنْکُمْ عِشْرُونَ صابِرُونَ یَغْلِبُوا مِائَتَیْن .
و نعمت هاى بهشتى را پاداش سراى دیگر آنها شمرده است وَ جَزاهُمْ بِما صَبَرُوا جَنَّةً وَ حَریراً . تفسیر نمونه)

—————————————————-•??

? امیدبخش ترین آیه قرآن

در تفسیر آیه مورد بحث حدیث جالبى از على(علیه السلام)به این مضمون نقل شده که: روزى رو به سوى مردم کرده، فرمود: به نظر شما امیدبخش ترین آیه قرآن کدام آیه است؟
بعضى گفتند: آیه: إِنَّ اللّهَ لایَغْفِرُ أَنْ یُشْرَکَ بِهِ وَ یَغْفِرُ ما دُونَ ذلِکَ لِمَنْ یَشاء: خداوند هرگز شرک را نمى بخشد، و پائین تر از آن را براى هر کس که بخواهد مى بخشد .
امام(علیه السلام) فرمود: خوب است، ولى آنچه من مى خواهم نیست.
بعضى گفتند: آیه وَ مَنْ یَعْمَلْ سُوءاً أَوْ یَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ یَسْتَغْفِرِ اللّهَ یَجِدِ اللّهَ غَفُوراً رَحیماً: هر کس عمل زشتى انجام دهد، یا بر خویشتن ستم کند و سپس از خدا آمرزش بخواهد، خدا را غفور و رحیم خواهد یافت .
امام فرمود: خوب است ولى آنچه را من مى خواهم نیست.
بعضى دیگر گفتند: آیه: قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لاتَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللّه: اى بندگان من که اسراف بر خویشتن کرده اید، از رحمت خدا مأیوس نشوید .
فرمود: خوب است اما آنچه مى خواهم نیست!
بعضى دیگر گفتند: آیه: وَ الَّذینَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَکَرُوا اللّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَ مَنْ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللّهُ: پرهیزکاران کسانى هستند که هنگامى که کار زشتى انجام مى دهند، یا به خود ستم مى کنند به یاد خدا مى افتند، از گناهان خویش آمرزش مى طلبند، و چه کسى است جز خدا که گناهان را بیامرزد .
باز امام(علیه السلام) فرمود: خوب است ولى آنچه مى خواهم نیست.
در این هنگام، مردم از هر طرف به سوى امام(علیه السلام) متوجه شدند و همهمه کردند، فرمود: چه خبر است اى مسلمانان؟
عرض کردند: به خدا سوگند ما آیه دیگرى در این زمینه سراغ نداریم.
امام فرمود: از حبیب خودم رسول خدا(صلى الله علیه وآله) شنیدم که فرمود: امیدبخش ترین آیه قرآن این آیه است: وَ أَقِمِ الصَّلاةَ طَرَفَیِ النَّهارِ وَ زُلَفاً مِنَ اللَّیْلِ إِنَّ الْحَسَناتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئاتِ ذلِکَ ذِکْرى لِلذّاکِرینَ .
البته، همان گونه که در ذیل آیه ۴۸ سوره نساء آمده است  در حدیث دیگرى آمده است: امیدبخش ترین آیه قرآن، آیه: إِنَّ اللّهَ لایَغْفِرُ أَنْ یُشْرَکَ بِهِ وَ یَغْفِرُ ما دُونَ ذلِکَ لِمَنْ یَشاءُ مى باشد.
اما، با توجه به این که هر یک از این آیات، به زاویه اى از این بحث نظر دارد، و یک بُعد از ابعاد آن را بیان مى کند، تضادى با هم ندارند.
در واقع، آیه مورد بحث، از کسانى سخن مى گوید که نمازهاى خود را به خوبى انجام مى دهند، نمازى با روح و با حضور قلب که آثار گناهان دیگر را از دل و جانشان مى شوید.
و آیه دیگر از کسانى سخن مى گوید که داراى چنین نمازى نیستند، و تنها از در توبه وارد مى شوند، پس این آیه براى این گروه، و آن آیه براى آن گروه، امیدبخش ترین آیه است.
چه امیدى از این بیشتر که، انسان بداند هر گاه پاى او بلغزد و یا هوى و هوس بر او چیره شود (بدون این که اصرار بر گناه داشته باشد، پایش به گناه کشیده شود) هنگامى که وقت نماز فرا رسید، وضو گرفت و در پیشگاه معبود به راز و نیاز برخاست، احساس شرمسارى که از لوازم توجه به خدا است نسبت به اعمال گذشته به او دست داد، گناه او بخشوده مى شود، و ظلمت و تاریکى اش از قلب او بر مى خیزد.
تفسیر نمونه)

—————————————————-•??
?