رمضان يعني زماني که ما درمعرض تابش نور شديد فيض الهي قرار ميگيريم. حاصل فيض الهي بر بشر، اشراق و ادراک، از جمله، درک حضور حق است. بيشتر اوقات که ما درمحضر او قرار ميگيريم،
متوجه اين محضر نيستيم وحضور او را درک نمي کنيم.
رسيدن به اين درک، درجات مختلفي دارد.
براي پيامبر اسلام(ص) شرايطي در اثر اين فيض الهي ايجاد شده است که حاصل آن، نزول قرآن بوده است. بنابراين، در درجه اول، رمضان، اشاره به وضعيتي خاص است،نه زماني خاص. نامگذاري‌ ماه رمضان به اين نام، براي اين است که همه بدانند بايد در اين ايام، به اين موضوع معطوف باشند.
همانطور که ما روز معلم، روز کارگر، روز پرستار و … داريم تا اگر روزهاي ديگر ياد آنها نبوده ايم، در روزي که به نام آنها نامگذاري ميشود، از آنها قدرداني کنيم، رمضان هم قرار داده شده است تا اگر درباره رجوع به خود و ايجاد شرايطي براي برخورداري از فيض الهي غفلتي داريم، آن را جبران کنيم.
از اين نظر، ماه رمضان يک يادآوري است. در زمان بت پرستي براي مردم عربستان، ماه رمضان مفهوم خاصي نداشته است. مردم مشغول خدايان خود بوده اند.
در تاريخ اسلام، ابتدا ماه رمضان براي پيامبر رمضان واقعي شد،
نه براي ديگران،پيامبر(ص)دريک حالت انقلاب دروني و درحالت محو عرفاني ماه رمضان را سپري کردند و اوج تحولات معرفتي ايشان منجر به دريافت يکجاي قرآن شد که به همين مناسبت، باعث شد ماه نزول قرآن، از نظر معنوي شهرت يابد و به همه اعلام شود همان¬طور که رمضان پيامبر(ص) چنين دستاوردي داشته است،
ماه رمضان مي‌تواند براي همه تغيير دهنده زندگي باشد.
مگر زندگي پيامبر(ص) عوض نشد؟ اگر براي ايشان مؤثر بوده، براي همه مي تواند باشد.