شاید امشب باشد آن شب با شکوه.شبی که برتر از هزار ماه است.

شب قدر.

شبی که نزول قرآن عظیم را تاب آورده است.

در چنین شبی قلم تقدیر خداوند چشم به اعمال بندگان دوخته است.

آنها که آمرزش می طلبند، آنها حج خانه خدا دلشان را برده است، آنها که أمن و ایمان و تندرستی و روزی فراوان طلب می کنند، قدر این شبها را بهتر می دانند.

در این شب ملائکه آسمان مقدرات خلق را به زمین می آورند.

تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِم مِّن كُلِّ أَمْرٍ. (سوره قدر آیه 4)

و مقصد کاروان ملائکه قلب مقدس امام(ع) است.

مقصدی بهتر از آن نمی شناسند.

امشب برای دلدادگانی که آرزوی ظهور امام حاضر(ع) را به دل دارند غنیمت است تا همتی کنند و چون ملائکه خودشان را به محضر امام برسانند.

ادب کنند تا راه یابند. 

امشب آدابی دارد.

ادبش نماز است، شب زنده داری و عبادت است، یاد خداست و… 

ادب دیگر امشب اشک است.

اشکی که قرنهاست از فرق شکافته امامی مظلوم می جوشد و از چشمان حسرت زده دلباختگانش جاری می شود.