پندی از نهج البلاغه: نرم خويى، زمينه دوستى

مَن لَانَ عُودُهُ كَثُفَت أغصانُهُ
كسى كه درخت وجودش چوب نرم باشد (اخلاقش نیکو باشد)، شاخه هاى انبوه (دوستان فراوان) از آن سر مى زند. (حکمت 214)

شرح حدیث:
امام عليه السلام در اين كلام نغز و پرمعنى انسان را به درخت تشبيه فرموده و دوستان انسان را مانند شاخه هاى درخت دانسته است. در ميان درختان آن درختى كه جنس چوبش نرم تر باشد، شاخه هاى بيشترى از آن سر مي زند. و درختى كه پرشاخه تر است، اولا سايه گسترده ترى دارد كه عده بيشترى مي توانند در آن بياسايند، ثانيا ميوه هاى بيشترى مي دهد كه باز ديگران فايده بيشترى از آن مى برند. در نتيجه چنين درختى از توجه و مراقبت بيشترى هم برخوردار خواهد شد و بيشتر به آن رسيدگى خواهند كرد.
انسان نيز اگر درخت وجودش نرم باشد، يعنى اگر نرمخوى و خوش اخلاق و مهربان و گشاده رو باشد، شاخه هاى بيشترى خواهد داشت، يعنى دوستان بيشترى گرد او جمع خواهند شد. در نتيجه هم دوستانش از او محبت خواهند ديد و هم خود او از توجه و محبت عده بيشترى برخوردار خواهد شد.♥é♥