بسم الله الرحمن الرحیم

نوروزی بدون گناه:

بهار فصل نو شدن هاست. نوروز می آید و روزگار نو می شود. طبیعت نوید تازگی می دهد و همگان را به نو شدن و دگرگونی دعوت می کند.

خانه تکانی، خرید لباس نو، خرید لوازم نو برای خانه و… تمام آن چیزی است که برخی ها از این دعوت طبیعت به دگرگونی و تازگی درک می نمایند.

اما این همه ی واقعیت نیست.

البته نو شدنِ لباس و وسائل و تمیز شدن خانه، بسیار خوب و پسنده است و صد البته مورد تأیید اسلام و سیره معصومین علیهم السلام نیز می باشد، ولی توجه به این نکته ضروری است که علاوه بر ظاهر انسان، باطن آدمی نیز باید دستخوش تغییر و تحول شود.

هر اتفاق مثبتی می تواند آغاز نو شدنِ باطن فرد باشد؛ کسب علم، تلاش برای رشد علمی و مهمتر اینکه دوری از یک گناه ولو کوچک میتواند روح را برای نو شدن یاری دهد.

اما دیدوبازدید عید بهترین فرصت برای از بین بردن خصائص منفی و در بسیاری از موارد جلوگیری از گناه، و در نتیجه نو شدن باطن و سرشت انسان است.

افراد گناهانی در همین بازدیدهای ایام عید انجام می دهند که با دقت و تفکر می توانند به راحتی مانع آن شوند.

غیبت، تهمت، تمسخر، چشم و هم چشمی، حسادت، دروغ، مردم آزاری(حق الناس)و… تنها بخشی از گناهانی است که همه به خوبی از عواقب دنیوی و اخروی آن آگاه هستند، اما به راحتی مرتکب آن می شوند.

اگر فرد سال گذشته در زندگی روزمره دچار این لغزشها بوده، حال با شروع سال جدید و نو شدن ظاهر، بایستی فصل جدیدی را نیز در دفتر زندگی خود آغاز نماید.

بهتر است از همین حالا و در همین ایام نوروز و بازدیدهای عید، همگان به فکر دگرگونی درونی خود باشند. اگر فرد در گفتگوهای نوروزی حرف و نقل درست و حسابی ندارد، سخن نگوید. سکوت راه خوبیست. قرار نیست به خاطر دنیای دیگران و شادی چند مهمان، آخرت خود را به باد داد.

اگر انتقادی وجود دارد نسبت به یک موضوع سیاسی و اجتماعی و ورزشی و… فرد می تواند با بیانی درست و منطقی و به دور از دروغ و افترا آن را بیان نماید.

هنوز دیر نشده، نوروزمان را با گناه آغاز نکنیم.

چه زیبا فرمود امام صادق علیه السلام:

كسى كه دو روزش (از نظر رشد انسانى وكمال زندگى) يكسان باشد، ضرر كرده و باخته است،

هركس كه امروزش بهتر از ديروزش باشد، مورد غبطه ديگران قرار مى گيرد (و آرزو مى كنند كه مثل او باشند)

هركس امروزش بدتر از ديروزش باشد، محروم از رحمت خداست.

هركس كه در جود خود، افزايش و كمال را نبيند و حس نكند، رو به كاستى و نقصان است،

و هركس رو به نقصان وكاهش باشد، مرگ براى او بهتر از زندگى است. [1]

[1].  وسائل الشیعه، ج16، ص94.