?

هر رحمانيتي، رحيميتي به دنبال دارد. به وجود آمدن هر چيز ، در اثر
رحمانيت و بازگشت آن به سوي مبدأ، در اثر رحيميت است. يعني كشش به سمت وجود، ناشي از رحمانيت و كشش به سمت مبدأ وجود، ناشي از رحيميت است. جزئيات اين تنزل و صعود در بخش هستي بخشي توضيح داده ميشود؛ اما آنچه در اينجا اهميت دارد، اين است كه نقش دو سويه ي رحمت
در نزول و صعود خاطرنشان شود.
این نقش دوسويه، در هر لحظه اي از وجود هرچيز نيز وجود دارد. زيرا هر جزئی از هستی، در هر لحظه، وجود خود را از خداوند ميگيرد.پس هر يک از مخلوقات الهي اثر وجودي ثابتي دارد كه بر اساس طراحي الهی، آشکار ميشود. از اين منظر، هيچ چيز در خلقت خود اختياري ندارد و از
نقش خود در هستي منحرف نميشود. به اين ترتيب، همه ي اجزاي هستي اثر وجودبخش رحمانيت خداوند را انعکاس ميدهند و به اين معنا در برابر
او سر به سجده گذاشته اند..