آرزو سرمایه بزرگی است که چرخ زندگی انسان را می چرخاند. امید و آرزو اگر نبود نه مادر به فرزندش شیر می داد و نه کشاورز زحمت کش بذری می کاشت در آغوش خاک.

آرزو مثل باران است. وقتی آرام می بارد، به خاک آبرو می دهد. جاری می شود و هر جا که می رود با خودش زندگی سوغات می برد. اما اگر سیل شود غریبه و آشنا نمی شناسد مادر و فرزند و بذر و خاک و زحمت کشاورز، همه را با خود می برد.

این است ترفند دیگر شیطان که باران آرزوها را سیلابی کند. پس با خیال انسان بازی می کند و عمر هشتاد ساله را هزار سال نشانش می دهد. آنقدر آخرت را دور می کند که دیگر سو سوی چراغهایش از دور به چشم نیاید. طفلکی انسان، غافل از خانه ابدی برای هزار سال طرح و نقشه و برنامه می ریزد.این را می خرم، آن را هم،

این پست و آن مقام را به دست می آورم.

این خانه و آن ویلا را.

به هر آرزویی می رسد آرزوی دیگری از دور نمایان می شود. آنقدر سرگرم آرزوهای بی پایانش می شود که آخرت را از یاد می برد.

چنانکه  امیرالمومنین(ع) فرمود: الأمل ینسی الأجل.[1] آرزو موجب فراموش كردن مرگ می شود.

با این کید شیطان، زندگی که فرصت کوتاهی است برای کسب توشه آخرت با سرگرم شدن به آرزوهای بی پایان به پایان می رسد.

امام باقر علیه السلام می فرمایند: تزود من الدنیا بقصر الأمل.[2] با كوتاه كردن آرزو، (برای آخرتت) از دنیا توشه برگیر.

يَعِدُهُمْ وَيُمَنِّيهِمْ وَمَا يَعِدُهُمُ الشَّيْطَانُ إِلَّا غُرُورًا.

شيطان به آنان وعده مى‌دهد، و ايشان را در آرزوها مى‌افكند، و جز فريب به آنان وعده نمى‌دهد.

(سوره نساء آیه 120)