#حدیث

?✨ رسول خدا ص ؛
هرڪس عیب مومنے را بپوشاند
همچنان است کہ دختر زنده بہ
گور شده‌اے را زنده کرده باشد✨

Ⓜ️ کنزالعمّال ۶۳۸۸

?امام رضا (علیه‌السلام):

ايـمان‌ چهار ركن‌ است‌:

۱-توڪل‌ بر خدا
۲-رضا به‌ قضـاى‌ خدا
۳-تسليـم‌ به‌ امرخدا
۴-واگذاشتـن‌ كار به‌ خدا

?تحف‌ العقول‌،ص‌۴۶۹

?آیات9⃣4⃣و0⃣5⃣سوره مبارکه ابراهیم

?⬅️وَتَرَى الْمُجْرِمِينَ يَوْمَئِذٍ مُّقَرَّنِينَ فِى الْأَصْفَادِ
?⬅️سَرَابِيلُهُم مِّن قَطِرَانٍ وَتَغْشَى‏ وُجُوهَهُمُ النَّارُ

?ترجمه ?
و در آن روز مجرمان را مى ‏بینى كه در غل و زنجیر بهم بسته شده‏اند.
جامه ‏هاى آنان از قِطران (= مادّه ‏ى چسبنده ‏ى بدبوى قابل اشتعال همچون قیر) است، و صورت‏هایشان را آتش مى‏ پوشاند.

?نکته ها ?
كسى‏ كه در حال رنج و عذاب است، اگر فریاد دیگران را نیز بشنود، بیشتر زجر مى ‏بیند، چنان‏كه شادى كردن لذّت دارد و بودنِ در كنار جمعى كه شادمانند لذّتِ بیشترى دارد. به همین خاطر، قرآن مى‏ فرماید: ما افراد همفكر و هم‏خط را در یك جا جمع مى‏ كنیم، مجرمان را در دوزخ و نیكان را در بهشت. «والّذین آمنوا … الحقنا بهم ذریّتهم»(74) و درباره‏ى اهل دوزخ مى‏خوانیم: «احشروا الّذین ظلموا و ازواجهم»(75) ستمگران و همسرانشان كه مانند آنان بودند، با هم به دوزخ مى‏روند. در جاى دیگر مى ‏خوانیم:«فكبكبوا فیها هم و الغاوون»(76) در آن روز عابد همراه با معبود خیالى خود با هم به دوزخ افكنده مى‏ شوند و شاید آیه‏ى «و اذا النّفوس زُوّجت»(77) نیز همین قرین بودن را بیان كند. (واللَّه العالم)
«اصفاد» جمع «صفود» به «كُنده» گفته مى‏شود و آن تكّه‏ ى چوب بزرگى است كه به پاى زندانیان مى ‏بندند.

⚡️«قطران» مادّه‏ اى است كه از برخى درختان مى ‏گیرند و پس از جوشاندن و سفت كردن آن به بدن شتر مى ‏مالند تا در اثر سوزش زیاد، امراض پوستى شتر بهبود یابد. این مادّه، بدبو و اشتعال‏زاست.(78)
یكى از عذاب‏هاى قیامت، بسته شدن مجرمان با غل و زنجیر است و این معنا در چندین آیه ذكر شده است. از جمله: «و ترى المجرمین … فى الاصفاد» و «خذوه فغلّوه»(79) و «اذ الاغلال فى اعناقهم»(80)
مجرمان با مجرمان، و یا با شیاطین، با هم به زنجیر كشیده مى ‏شوند. و یا دست‏هایشان با غل بسته م ى‏شود و یا دست و پاهایشان و یا دست و پا و گردنشان با هم در قیدوبند قرار مى ‏گیرد.«مقرّنین»

?74) طور، 21.
?75) صافات، 23.
?76) شعراء، 94.
?77) تكویر، 7.
?78) تفسیر نمونه.
?79) حاقّه، 30.
?80) غافر، 71.

??پيام ها ↘️↘️

1⃣⬅️ قرآن، قیامت را طورى ترسیم مى‏ كند كه گویى الآن ما آن را مى ‏بینیم.«ترى»

2⃣⬅️تحقیر و عذاب مجرمان، در ملأ عام است. «وترى المجرمین»

3⃣⬅️ اگر با دید تجسّم اعمال بنگریم، شاید به این نتیجه برسیم كه لباس‏هایى كه پوشیدن آن‏ها با دلربایى و تفاخر و اسراف و شهوت ‏انگیزى همراه باشد، به لباس‏هاى سیاه و بدبو و آت ش‏زاى قیامت تبدیل مى ‏شود. «سرابیلهم من قطران»

??

#آیت_الله_بهجت(ره)؛

?? طوری،
«زندگی کنید» که «وقتی»
«عمر تمام شد» و «ملک الموت آمد»،
از،
«گذشتهٔ خود»،
«پشیمان نباشید»،
و «افسـوس گـذشـته» را نخورید.!!!

سياوش در آتش

,,اسمت در شناسنامه هر چه كه باشد، فرقي نمي كند؛ در خانه به هر نامي كه صدايت كنند، فرقي نمي كند؛ زيرا هر آدمي چه مرد و چه زن، در زندگي بارها و بارها نامش سياوش خواهد شد.

و هر سياوشي ناگزير است كه براي اثبات حقانيتش از آتش بگذرد، براي اينكه بگويد راست مي گويد، براي اينكه درستي اش را نشان دهد.

مي داني؟ دنيا پر از حماقت كي كاووسان و حسادت سودابگان است. دنيا پر از هيزم دروغ و هيمه دسيسه است و هميشه كساني هستند كه هيزم بر هيزم مي گذارند و هميشه كساني هستند كه هيمه را بر مي افروزند.
دنيا پر از آتش بياران معركه است و هر كس به قدر توانش آتشي به پا مي كند؛ انسان يعني: حيوان كبريت در مشت!

اما از آزمون آتش ها و فتنه اخگرها، جز به پاي بي گناهي نمي توان گذشت؛ تنها لباسي كه در آتش نمي سوزد، لباس درستكاري ست، پيراهن معصوميت است، بالا پوش ايمان.

سال هاست نه قرن هاست كه همه ماه هاي من اسفند است و هفت روز هفته من ، سه شنبه آخر سال. از شنبه تا جمعه!
منم و زور آزمايي آتش ها.
من اما از روي آتش ها نمي پرم، من از آتش ها مي گذرم، با پاي تاول زده، با جگر خون؛ آهسته آهسته ، از دل آتش، از ميانه دود…

من اما نسوختن را آموخته ام و سال هاست دانسته ام آنكه آتشي را مي افروزد تا ديگري را بسوزاند، خود پيش از آن سوخته است.

من استخوان هاي زغالين بسياري را ديده ام با چشماني از خاكستر و گيسواني از دود كه نامشان آدم بود! جزغاله از حسد، كز داده از كينه، سياه از سنگدلي.

من هر روز از آتش مي گذرم و پايان هر روزم سه شنبه است، سه شنبه اي از سور و از سرور؛ سه شنبه اي از شور و از شكر.
من به سرنوشت گفته ام: من آن سياوشم كه سوگ سياوش را به شور سياوش بدل مي كنم.
آيين من اين است.

#عرفان_نظرآهاری

?امام على عليه السلام :?
يا عَبدَ اللّهِ لا تَعجَلْ في عَيبِ أحَدٍ (عَبدٍ) بِذَنبِهِ، فَلَعَلَّهُ مَغفورٌ لَهُ، و لا تَأمَنْ عَلى نَفسِكَ صَغيرَ مَعصِيَةٍ ، فلَعَلَّكَ مُعَذَّبٌ عَلَيه

⛔️اى بنده خدا! در عيبجويى هيچ كس به خاطر گناهش، شتاب مكن؛
?زيرا ممكن است آمرزيده شده باشد.

⛔️و در مورد خودت، از گناه كوچكى هم كه كرده اى ايمن مباش؛
?چرا كه شايد براى همان گناه عذاب شوى.

?نهج البلاغة : الخطبة ۱۴۰