#وقت_نمازت_نگذره

امام صادق(ع):
سجده شكر برهرمسلمانى واجب است،با آن نمازت را كامل و پروردگارت را خشنود مى سازى و فرشتگان را به شگفتى مى آورى.

معاشرت با نابخردان اخلاق رافاسد و رقابت با

عقلا؛ اخلاق رااصلاح مینماید 

و مردم متفاوتند 

و هر کس برحسب طینت خودرفتارمیکند.

    عوالم العلوم ج۲۳ص۲۷۹

هزار و یک اسم داری و من از آن همه اسم “لطیف” تو را دوست تر دارم که یاد ابر و ابریشم و عشق می افتم.
خوب یادم هست از بهشت که آمدم، تنم از نور بود و پر و بالم از نسیم.
بس که لطیف بودم، توی مشت دنیا جا نمی شدم.  
اما زمین تیره بود. کدر بود، سفت بود و سخت. دامنم به سختی اش گرفت و دستم به تیرگی اش آغشته شد. و من هر روز قطره قطره تیره تر شدم و ذره ذره سخت تر. من سنگ شدم و سد و دیوار.
دیگر نور از من نمی گذرد،
دیگر آب از من عبور نمی کند،
روح در من روان نیست و جان جریان ندارد.
حالا تنها یادگاری ام از بهشت و از لطافتش، چند قطره اشک است که گوشه ی دلم پنهانش کرده ام، گریه نمی کنم تا تمام نشود، می ترسم بعد از آن از چشم هایم سنگ ریزه ببارد.
یا لطیف ! 
این رسم دنیاست که اشک، سنگ ریزه شود و روح، سنگ و صخره؟
این رسم دنیاست که شیشه ها بشکند و دل های نازک شرحه شرحه  
شود؟
وقتی تیره ایم، وقتی سراپا کدریم به چشم می آییم و دیده می شویم، اما لطافت هر چیز که از حد بگذرد، ناپدید می شود. 

یا لطیف !  
کاشکی دوباره، تنها مشتی از لطافتت را به من می بخشیدی تا من می چکدیم و می وزیدم و ناپدید می شدم، مثل هوا که ناپدید است، مثل خودت که ناپیدایی…
یا لطیف!  
مشتی، تنها مشتی از لطافتت را به من ببخش…

الهی!
دلی ده که در حرص و آز بر ما باز نشود و قناعتی ده که چشم امید ما جز بروی تو باز نشود.

الهی!
دستم گیر که دست آویز ندارم و عذرم بپذیر که پای گریز ندارم.

الهی!
تحقیقی ده که از دنیا بیزار شویم و توفیقی ده که در دین استوار شویم!

خواجه عبدالله انصاری

کوله بار گناهانم بر دوشم سنگینی میکرد…
ندا آمد بر در خانه ام بیا، آنقدر بر در بکوب تا در به رویت وا کنم…
وقتی بر در خانه اش رسیدم
هر چه گشتم در بسته ای ندیدم!!
هر چه بود باز بود…
گفتم: خدایا بر کدامین در بکوبم؟؟؟؟
ندا آمد: این را گفتم که بیایی…
وگرنه من هیچوقت درهای رحمتم را به روی تو نبسته بودم!
کوله بارم بر زمین افتاد و پیشانیم بر خاک…

“مهربان خدایم دوستت دارم…

❤عشق آدم و حوّا❤

حکایت کرده اند که صبح روز هبوط، آدم نزد پروردگار آمد و گریه ای کرد از عشق، به طراوت باران بهمنی و گفت « ای معبود و معشوق یکتای من، اکنون که ما را به تبعیدگاه نامعلومی می فرستی، گیرم که من در همه سختیهای ناشناخته در عالم آب و گل شکیبا باشم، با من بگو که آخر فراق تو را چگونه تحمل توانم کرد؟»
خدواند آهسته در گوش آدم گفت: «من خود با تو می آیم»
آدم پرسید: « این چگونه باشد؟»
فرمود: « تو در سیمای آن حوّا که همراه توست خورشید لبخند من و برق نگاه من و صدای مهربان و شیرین من و اطوار و تجلیات جمال من که هردم تجدید می شود خواهی یافت. حوّا اقیانوسی است آکنده از درّ و گوهر که آن را هیچ پایان نیست اما بدان که گوهر را در کنار ساحل نمی توان یافت. غوّاصی باید، چالاکی، نیکبختی، تا دردانه عشق را در ژرفای وجود او صید کند.»
❤
عشق دردانه است و من غوّاص و دریا میکده
سر فرو بردم در اینجا تا کجا سر بر کُنم
❤
ابن فارض مصری در قصیده هفتصد بیتی تائیه کبری که قصیده «نظم السلوک» نام دارد، به صراحت از تجلی خاص احد در حوّا سخن گفته است:

ففی نشئة الاولی ترائت لادم
بمظهر حوا، قبل حکم الامومة
پس (آن معشوق) در نشئه نخستین برآدم ظاهر گردید
در صورت و مظهر حوّا، پیش از آنکه
حکم مادری برای حوّا مقرّر گردد.
❤
برگرفته از کتاب «سیصدوشصت و پنج روز در صحبت قرآن»
به قلم حسین الهی قمشه ای 

??.:•°•:•°•:•°•:???:•°•:•°•:•°•:.??

 سوره حدید آیه۲۱ به همراه ترجمه،تفسیر 

.•°•:•°•:•°•:•°•:•°•:•°•:•°•:•°•:•°•:•°•:•°•:•°•:•°•.
آیه۲۱) «سَابِقُوا إِلَىٰ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا كَعَرْضِ السَّمَاءِ وَالْأَرْضِ أُعِدَّتْ لِلَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ ۚ ذَٰلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشَاءُ ۚ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ»

•••••••••••••••••••••???•••••••••••••••••••
آیه۲۱) [براى رسيدن‌] به آمرزشى از پروردگارتان و بهشتى كه پهنايش چون پهناى آسمان و زمين است [و] براى كسانى آماده شده كه به خدا و پيامبرانش ايمان آورده‌اند، بر يكديگر سبقت جوييد. اين فضل خداست كه به هر كس بخواهد آن را مى‌دهد، و خداوند را فزون‌بخشى بزرگ است.

.•°•:•°•:•°•:•°•:•°•:•°•:•°•:•°•:•°•:•°•:•°•:•°•:•°•.
تفسیر آیه۲۱):

یک مسابقه بزرگ معنوى
بعد از بیان ناپایدارى جهان و لذات آن، و این که مردم در سرمایه هاى کم ارزش این جهان نسبت به یکدیگر، تفاخر و تکاثر مى جویند، در آیات مورد بحث مردم را به یک مسابقه عظیم روحانى در طریق کسب آنچه پایدار است و سزاوار هرگونه تلاش و کوشش دعوت کرده مى فرماید: براى نیل به آمرزش پروردگارتان و بهشتى که وسعت آن همچون پهنه آسمان و زمین است و آماده براى کسانى است که ایمان به خداوند و فرستادگان او آورده اند، بر یکدیگر سبقت جوئید (سابِقُوا إِلى مَغْفِرَة مِنْ رَبِّکُمْ وَ جَنَّة عَرْضُها کَعَرْضِ السَّماءِ وَ الأَرْضِ أُعِدَّتْ لِلَّذِینَ آمَنُوا بِاللّهِ وَ رُسُلِهِ).
در حقیقت مغفرت پروردگار، کلید بهشت است همان بهشتى که پهنه آسمان و زمین را فرا مى گیرد، و از هم اکنون آماده براى پذیرائى مؤمنان است، تا کسى نگوید: بهشت نسیه است، و بر نسیه دل نباید نهاد، گرچه به فرض نسیه بودن از هر نقدى نقدتر محسوب مى شد; چرا که از سوى خدائى وعده داده شده که قادر بر همه چیز است، تا چه رسد به این که کاملاً نقد و الآن موجود است.
شبیه همین معنى در آیه ۱۳۳ سوره آل عمران آمده، با این تفاوت که: در اینجا سابِقُوا (از ماده مسابقه ) و در آنجا سارِعوا (از ماده مسارعه به معنى سرعت گرفتن بر یکدیگر) آمده است که با هم قریب الافق هستند (با توجه به مفهوم باب مفاعله که غلبه کردن دو نفر را در مقابل هم مجسم مى کند).
تفاوت دیگر این که: در آنجا: عَرَضُهَا السَّمواتُ وَ الاَرْضِ است و در اینجا کَعَرْضِ السَّماءِ وَ الأَرْضِ و با کمى دقت روشن مى شود که این دو تعبیر نیز یک حقیقت را بازگو مى کند.
و نیز در آنجا مى گوید: آماده براى پرهیزکاران است و در اینجا مى فرماید: براى مؤمنان .
از آنجا که پرهیزکارى، ثمره درخت ایمان راستین است این دو تعبیر نیز لازم و ملزوم یکدیگرند. تفسیر نمونه)

??.:•°•:•°•:•°•:???:•°•:•°•:•°•:.??

به این ترتیب،  آیه، یک حقیقت را تعقیب مى کند با دو بیان متفاوت، به همین دلیل، آنچه از بعضى نقل شده که: آیه سوره آل عمران را اشاره به بهشت مقربان دانسته اند، و آیه مورد بحث را اشاره به بهشت مؤمنان ، صحیح به نظر نمى رسد.
به هر حال، تعبیر به عَرض در اینجا در مقابل طول نیست آنچنان که بعضى از مفسران گفته اند، و به دنبال آن در جستجوى طول چنان بهشتى هستند که عرضش همچون آسمان و زمین است، و از این نظر به زحمت افتاده اند! بلکه عرض در این گونه استعمالات، به معنى وسعت است، مانند تعبیر پهنه در فارسى مى گوئیم: پهنه دشت، یعنى وسعت صحرا.
تعبیر به مَغفرت و آمرزش، قبل از بشارت به بهشت که در هر دو آیه آمده، اشاره لطیفى به این حقیقت است که تا انسان از گناه پاک نشود، لایق ورود به بهشت و جوار قرب پروردگار، نخواهد بود.
این نکته نیز شایسته توجه است که، پیشى گرفتن به سوى مغفرت پروردگار از طریق اسباب آن است، مانند توبه و جبران طاعات فوت شده و اصولاً اطاعت پروردگار، پرهیز از معاصى است.
و اگر در بعضى از احادیث یا تفاسیر، روى بعضى از واجبات و مستحبات تکیه شده، مانند: پیشى گرفتن در جماعت در صف اول و یا صف اول در جهاد و یا تکبیرة الاحرام با امام جماعت و یا نماز اول وقت به خاطر ذکر مثال یا بیان مصداق روشن است و چیزى از گستردگى مفهوم آیه، نمى کاهد.
و در پایان آیه مى افزاید: این فضل الهى است که به هر کس بخواهد، مى دهد و خداوند صاحب فضل عظیم است (ذلِکَ فَضْلُ اللّهِ یُؤْتِیهِ مَنْ یَشاءُ وَ اللّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ).
یقیناً آنچنان بهشت گسترده، با آن مواهب عظیمش، چیزى نیست که انسان با این اعمال ناچیز، به آن برسد، و این تنها فضل و رحمت و لطف الهى است که آن پاداش عظیم را در مقابل این قلیل قرار داده، و از او نیز جز این انتظار نیست; چرا که پاداش ها همیشه به مقیاس اعمال نیست، بلکه به مقیاس کرم پاداش دهنده است.
و به هر حال، این تعبیر به خوبى نشان مى دهد که ثواب و جزا مزد عمل نیست بلکه، یک نوع تفضل و رحمت است.
تفسیر نمونه)

•°• •°• •°• •°• •°• •°• •°• •°•

?❤️

?پیامبر رحمت(ص):

هنگامی که بهار از راه رسید، زیاد به فکر قیامت باشید؛ زیرا #قیامت شبیه #بهار است.?

مفاتیح الغیب ص17:194?